De laatste dagen van koning winter

Het witte winterlandschap van strooizout op de wegen, ijs op de sloten en een dun laagje rijp op het groen verdwijnt al vroeg in de morgen bij de eerste zonnestralen van een nieuwe dag. Vogels fluiten hun voorjaarslied, knoppen verschijnen aan de bomen, het blijft langer licht en de zon wint voelbaar aan kracht.

Bijna afgelopen
Nog één maandje en dan zit mijn roofvisseizoen er weer op tot dat de volgende winter begint. Elk jaar vormen deze roofvis maandjes een welkome afwisselingen met de intensieve karper-uurtjes over de rest van het jaar. Ik geniet met volle teugen van zo’n afwisseling en het geeft mij naast de nodige motivatie een stukje extra voorpret aan het begin van zo’n karperseizoen. Als ik vast terugkijk was en is deze ‘winter’ één van de meest merkwaardige roofvisseizoenen die ik in jaren heb meegemaakt. Alles was en is anders maar dat maakt het ook meer dan leuk. Het zou maar elk jaar hetzelfde seizoen zijn!

Close up

Beroepsvisserij heeft geen toekomst!
Elk jaar op één april begint de gesloten periode voor roofvis/aas om zo de vissen een stukje extra bescherming te bieden tijdens de paaiperiode. In de maand maart geldt al een meeneemverbod, dit is iets waar de meeste roofvissers zich het hele jaar aan houden, catch & release staat net als bij mij hoog in het vaandel. Waarover ik mij elk jaar opnieuw grote zorgen maak zijn de ‘visrechten’ van beroepsvissers. Voor het Noorden van het land dienen deze problemen zich op grote schaal aan bij bijvoorbeeld de visvloot uit Urk. Het heeft er alle schijn van dat deze vloot massaal extra roofvissen waaronder snoek vangt vlak voor de gesloten periode, gezien de vele foto’s van de bakken vol dode paairijpe snoeken van de Urker visafslag. Ook varen de Urker vissers steeds vaker en verder uit over de noordelijke binnenwateren en zijn ze onder andere aanwezig op het Lauwersmeer. Dit meer is van zeer grote ecologische waarde voor het dierenleven zowel onder- als bovenwater en biedt daarnaast door haar inrichting van vele rietkragen en ondiepe zijplassen een optimale paaigrond voor roofvissen. Daar waar de hengelsportfederatie juist bezig is met het versterken van de vissoorten diversiteit, roven beroepsvissers het meer geleidelijk maar zeker leeg met grote boten, netten en fuiken, op zo ongeveer alle belangrijke vis(migratie)routes en vis-doorgangen vanaf en richting het meer.

Maart roert zijn staart
Merels pikken vol van energie in de ontdooide bovenlaag van een stukje bosgrond, op zoek naar iets eetbaars. Het holle getik van spechten klinkt ver op de achtergrond uit het bos en ooievaars stropen de ondergelopen akkers af op zoek naar wat malse voorjaarskikkers. Langzaam ontwaakt de natuur uit haar winterslaap. Op verschillende wateren beginnen de eerste sporen van bovendrijvend bodemsediment zichtbaar te worden en het riet wordt groener. Zodra het weer stabieler wordt in maart en de koude noorder- en oosterwinden gaan afnemen, zal spoedig de snoekenpaai zijn intrede doen. Voorlopig lijkt van die paai nog lang geen sprake in het noorden van het land en is de roofvis nog niet massaal op haar ondiepe paaigronden te vinden.

De grote zoektocht
Het grillige weerspatroon van deze winter, met voornamelijk hoge wintertemperaturen, extreme neerslag en diverse korte vorstperiodes met vooral zware nachtvorst zorgt voor veranderingen. Snoeken en hun hoofdmaal de witvis trekken massaal rond en houden zich niet meer op op de vaste ligplekken, dit vormt een nieuwe uitdaging. Door de langdurige regenval staan gemalen vrijwel continu open waardoor het water bruin/groen van kleur is en als een malle stroomt, snoek houdt niet van stroming het kost hem teveel energie in de koude periode. Dus wordt het zoeken geblazen. Van de Waddenzee in Groningen tot het Drentse achterland, overal ben ik in deze periode te vinden. Havens, gemalen, poldersloten, plassen, sluizen, kanalen, ik heb een variëteit aan visplekken te bevissen en dat is hard nodig ook dit seizoen!

Tot slot de tekening
Waar ben ik naar opzoek?, ik vis niet voor metersnoeken. Natuurlijk is een grote snoek leuk, maar zodra je de meter ruimschoots gepasseerd hebt is zo’n afmeting alleen nog maar een cijfer wat niks toevoegt aan mijn vangst of beleving, althans zo denk ik er over. Meten doe ik dan ook zelden, zoals ik bijvoorbeeld karpers ook zelden weeg. Waar het voor mij om gaat is de unieke tekening, kleur of bouw. Snoeken zijn afhankelijk van het soort watertype waarin ze zwemmen en het voedselaanbod dat daarin aanwezig is, totaal anders van kenmerk. Ook kunnen ze pigment afwijkingen hebben, vreemde bekken met over- en underbite of two-tone kleuren. Het blijft een oneindige zoektocht die mij plezier, adrenaline en uitdagingen oplevert, een mooie afwisseling.