Een pittige dame

De laatste twee weken van mijn winterseizoen ‘doodazen’ staan voor de deur, overall was het seizoen niet veel soep ’s. De maanden november en december waren okay qua vangsten. Januari was een regelrechte drama-maand en vanaf februari kwam mijn flow langzaam terug. Inmiddels is de derde week van maart aangebroken en lijken de vangsten op niveau, althans op en niveau wat ik respectabel vind.

De stilte van een polderlandschap

Maandag
Op maandagmiddag heb ik een aantal uur de tijd om mijn aasvissen te laten zakken. Ik loop vijf bewezen stekken af, maar ze lijken weer eens verdwenen. Het water is ijskoud en slechts vijf graden. Witvis springt in het middagzonnetje tussen de afgestorven rietstengels dicht in de kant, de kant waar het water ondieper en warmer is door de vele zon-uren van de afgelopen week. Het diepere water blijft koud, het ondiepe moet opwarmen na elke nachtvorst die tot min vier graden reikt. Futen, Reigers en Aalscholvers maken dankbaar gebruik van de ‘slome’ witvis. Tot diep in het riet zijn de watervogels actief aan het jagen en de jacht lijkt ze goed af te gaan gezien het grote aantal spartelende voorntjes tussen hun snavels.

Weinig actie

Baars
Ik laat mijn dobbers op hun meeste ondiepe stand langs de afgestorven rietkraag driften. Een aantal dribbels kondigen het geknabbel van een school baars aan. De zachte zeevis blijkt een ware delicatesse voor ze en uit de aasvis worden diverse kleine hapjes genomen. Een lullig hoopje aasvis bungelt aan de dreg als ik even later de dobbers verleg. Er zijn genoeg mini rovers actief, de grote liggen passief op de bodem tot het etenstijd is.

Pittige dame

Plop en weg
Na alle diepere wateren afgelopen te hebben zonder enig resultaat, kom ik bij een ondieper stuk poldervaart. Het is hier zelfs zo ondiep dat ik mijn stalen onderlijnen moet vervangen voor kortere varianten, zodat de aasvissen niet telkens achter de bodembegroeiing blijven hangen. Na een aantal drifts app ik mijn vismaat, ‘’er is nog niks gebeurt’’, vrijwel gelijktijdig plopt mijn dobber en schiet weg onder het wateroppervlak. Ik kan de gele top van de dobber goed volgen in het heldere water, hij gaat er highspeed vandoor. Direct zet ik de haak en begint het schouwspel van kolken, plonsen en modderwolken.

Een pittige dame weet van geen opgeven en schiet van de ene naar de andere kant van de ondiepe poldervaart. Nadat ik haar even laat uitrusten en bijkomen in het rubberen landingsnet als ik ondertussen de foto apparatuur klaar zet, wordt ze nog woester als ik haar weer kom ophalen. Voorzichtig til ik de snoek in de onthaakmat/tas richting de foto opstelling. Een vers plonsje water gaat over haar heen zodat ze goed nat en rustig blijft, daarna schiet ik een serie foto’s en laat ik haar vrij. Met een grote boeggolf schiet ze terug de onderwaterwereld in.

Het karper gevoel
Het korte middagje is niet voor niets geweest. Een prachtige vangst rijker en een serie mooie foto’s zijn mijn beloning voor de vele kilometers lopen en fietsen van vanmiddag. De rode gloed in mijn gezicht is een bonus van de zon. Komend weekend ga ik verder met mijn snoek zoektocht, dit keer in Amsterdam en Abcoude. Als de zon uurtjes deze week blijven zoals ze nu zijn, probeer ik nog een aantal uur oppervlakte te vissen op karper. Met de lente in zicht begint langzamerhand het karper gevoel terug te keren.

Uit de onthaakmat….

En weg….