In een hinderlaag

12 maart 2016 Alvar Besemer Off Vissen op snoek met een dobber,

Het beloofde warme en zonnige weer blijft uit op vrijdag. In plaats daarvan staat de rijp op mijn wenkbrauwen als ik onderweg ben voor een middagje doodazen. Niets is wat het lijkt, de afgelopen sessies verliepen vreemd. Soms lagen ze diep, dan weer ondiep en er moesten heel wat kilometers worden afgelegd voor ik ze vond. De ‘dag-natuur’ verkeerd in lentestaat, de ‘nacht-natuur’ nog steeds in een winterstaat, maar soms stuit ik op verrassingen.

Mist
De ochtendmist blijft tot diep in de middag hangen en de zon heeft maar wat moeite daar doorheen te prikken. Met een middagtemperatuur van amper vijf graden die een stuk kouder aanvoelt door het ijzige windje, rij ik door de Groninger polder. Vanmorgen heb ik mijn hengels voorzien van nieuwe doodaas-dobbers, dobbers in de ccq kleuren met een matte finish die Jan speciaal voor mij gemaakt heeft. Het zou mooi zijn als ze vandaag gelijk in actie komen.

Custom made doodaas-dobbers

Dode boel
Op de eerste stek drijven de dobbers synchroon mee met de kabbelende golfjes. Allerlei variaties passeren de revue: diep, ondiep, langs de kanten, door de vaargeul, zeevis, zoetwater vis, maar er volgt geen enkele reactie. Na een uurtje geef ik de stek op en vervolg mijn weg. Ook op stek twee gebeurt afhankelijk niks. De haringen stuiteren langzaam met de stroming mee over de bodem van het ondiepe vaartje. Zodra ik één van de dobbers verleg naar een stille hoek vol met drijfvuil, schiet hij onmiddellijk onder. Dit soort aanbeten herken ik inmiddels, het kan alleen maar om iets groots gaan dat zo gretig toeslaat. Bij het eerste contact wordt mijn gedachte bevestigd, de strijd barst los.

Na een kwartiertje flink stoeien waarbij de snoek soms aan de bodem lijkt vastgenageld om vervolgens keihard uit te halen en de slip te laten ratelen, is het pleit beslecht in mijn voordeel. Een volslanke dame van ruim over de meter glijdt het landingsnet in. Rustig wordt ze niet en na het schieten van een aantal fraaie platen verdwijnt ze net zo agressief onderwater als ze boven kwam, om terug te zwemmen naar haar hinderlaag.

Een dame op dikte

Zon
Rond een uur of vier breekt de zon door de mistflarden heen en binnen een half uur is de hemel strak blauw. Ook de temperatuur neemt een klein sprongetje, hoewel het warmste punt van de dag allang geweest is. Deze opleving heeft gelijk zijn weerslag op de vogels in de omgeving. Een groots fluitconcert begint. Kleine zangvogeltjes tjirpen tussen de afgestorven rietstengels en watervogels worden actief. Bij mijn laatste stek schrik ik me rot. Geheel onverwachts schiet een ijsvogel op topsnelheid uit de duiker waar ik zojuist mijn dobber voor heb laten zakken. Zigzaggend vliegt hij tussen de gevlochten lijnen door als een ervaren straaljagerpiloot, een prachtig gezicht.

Betrapt
Voor de duiker gebeurt verder niks, maar als ik even later weer eens te dicht langs de oever van het vaartje loop, word ik betrapt. Een boeggolf drukt het water omhoog. De modderwolk die in het water achterblijft voor de kant spreekt boekdelen. Deze snoek is gevlogen…. twee minuten later is mijn dobber verdwenen. Een exemplaar met een serie oude pik-wonden, overduidelijk afkomstig van een aalscholver-snavel, laat mij alle hoeken van de vaart zien. De snoek is een stuk donkerder van kleur dan het vorige exemplaar en na een paar foto’s schiet hij er pijlsnel vandoor.

Mooi licht
Tegen vijven is het mooi geweest. Twee fraaie exemplaren gevangen, mijn nieuwe dobbers in actie gekomen en genoten van de prachtige omgeving, dus op naar huis! Onderweg schiet ik nog wat foto’s, de lichtval is erg mooi in deze bosrijke omgeving en de natuur is volledig tot leven gekomen in de namiddag. Heel langzaam gaat de zon onder en daalt de temperatuur weer richting het vriespunt, begeleid door de fluitende vogels. De strijd tussen de winter en lente lijkt bepaald nog niet gestreden, maart roert zijn staart.