Mokumse taferelen deel V: ‘Een verhaal met een staartje’

In de maand juni plande ik een lang visweekend Amsterdam. De weersomstandigheden waren helaas verre van gunstig, maar dat is inmiddels een beetje standaard aan het worden in ons land. Seizoens overgangen vallen weg en zomers worden natter en natter.

Van warm naar koud
Zo ook in het betreffende weekend Amsterdam. Wanneer ik op vrijdagochtend mijn eerst visochtend plan, verlaat het laatste staartje van een warmte gebied Nederland. De watertemperaturen zijn nog aan de hoge kant en dat is te merken. Op diverse stekken spot ik happende bekken tussen wier en lelievelden. Kleine slakjes, torretjes, watervlooien en muggenlarven worden genuttigd op dit vroege ochtend uur. Een flauw zonnetje trekt de karpers naar het oppervlak, waar ze zich onbespied wanen. De luchtvochtigheid van negentig procent laat weten dat er iets op de loer ligt.

Op een stuk donker veenwater spot ik de nodige deiningen. Tussen de plukken drijfwier en lelievelden, glinsteren hoge karper-ruggen in de eerste ochtendzon. Heel licht breken ze door het wateroppervlak heen. Zonder polaroid bril had ik de donkere schimmen zeker niet gevonden in het ‘zwarte water’. Na een uurtje verleiden kom ik tot een merkwaardige conclusie. De vissen gedragen zich vreemd, alsof ze genoeg hebben aan het aanwezige natuurlijke voedsel. Ook laten ze de verschillende soorten voer geheel links liggen, alsof ze het niet kennen. Gaat het hier om een soort maagdelijk bestand?

Volgers
Na een hele serie pogingen, grijpt één van de ruim twintig aanwezigen van onder het wier naar het aas. De dril die volgt heeft iets vreemds. Forse wier plukken hangen over de gevlochten lijn heen en een donkere gedaante zwemt ondertussen vlak boven de bodem weg in een rechte lijn. In zijn kielzog gevolgd door een hele serie nieuwsgierige karpers, zeker tien stuks. Ik zie wel vaker een aantal karpers mee zwemmen tijdens een dril, maar tien? Zodra de vis het opgeeft moet ik moeite doen het landingsnet onder hem te krijgen, omdat de rest er nog steeds omheen cirkelt en het scheppen belet. Een vreemde gewaarwording. De dagen die volgen worden beheerst door een ruim vijftien uur durend regengebied dat binnen een eetmaal valt. Harde windstoten en een grijze hemel vormt de dagelijkse kost. De overvloedige regenval zorgt voor veel stroming in het boezemwater en in de diverse afvoerstelsels waarin ik vis. Ook koelt het water enkele graden af, wat direct aan het karper-gedrag terug te zien is. Na vier dagen speuren maak ik de balans op. Elke dag één of enkele vangsten, het stemt mij verre van tevreden.

Het staartje
Op de terugweg richting huis van alweer de vierde en laatste dag Amsterdam, stuit ik dan eindelijk maar toch op een ‘nest’. Een ‘nest’ is mijn omschrijving van een absurde hoeveelheid vissen van één soort, op een relatief klein gedeelte van een groot water. Succes gegarandeerd over het algemeen en ik kan hier zelfs selecteren, iets dat op een boezemwater vrij zelden zal gebeuren. Een kreet van blijdschap kondigt de prachtige spiegel aan, die even later terug de rivier opzwemt.

Het staartje aan dit vangstverhaal komt daarna. De spiegel kan niet worden gematcht met een AHV plankfoto. Maar zoals Andres de Rouville en Joris Weitjens al vermoeden en bevestigen, behoort de spiegel vrijwel zeker tot een uitzetserie van donkere Valkenswaard spiegels, uit het jaar 1998. Daarvan zijn er 50 niet geregistreerd bij de uitzetting in juni 1998 (eerste uitzetting). Als tweede optie zou het ook om een uitzettings exemplaar kunnen gaan afkomstig van een andere hengelsportvereniging, rondom dezelfde uitzetjaren. De Valkenswaard spiegels van de uitzetting in juni 1998 waren allemaal donkere exemplaren met soortgelijk beschubbings-patronen en de kenmerkende staart(vorm). ‘Slimme’ karpers die zich in de loop der jaren weinig hebben laten zien. Het maakt de vier doorregende grijze winddagen meer dan goed. Precies tijdens de spaarzame zonnestralen was het telkens raak, wat zal de zomer nog meer in petto hebben?