Karpervissen to the max

De nazomer van 2018

De naweeën van tropische orkaan Helene zijn duidelijk voelbaar wanneer ik op deze mooie nazomerochtend langs de Amsterdamse wateren struin. Helene blaast warme lucht vanuit Spanje over Nederland en het kwik stijgt al snel richting de 23 graden in de hoofdstad. Naast de warmte staat er ook een harde wind, kracht 6 tot 7, niet erg bevorderlijk voor het oppervlaktevissen dat ik de komende twee ochtenden wil gaan doen.

Wachtspel

De ochtend wordt een waar ‘wachtspel’. De nacht verloopt zeer koud en de karpers zijn slechts actief op de bodem gezien de bruisplakkaten overal. Het kantriet wuift ritmisch heen en weer door de windvlagen, als een stoorzender voor mijn ogen. Ik moet er doorheen zien te prikken, het is nog te bewolkt voor een zonnebril. Tegen lunchtijd beginnen de eerste bekken te verschijnen als het water enkele graden is opgewarmd door het beetje zon. Bril op bril af, zon en schaduw overlappen elkaar waardoor ik een moeilijk zicht heb. De harde wind zorgt bovendien voor uiterst ‘voorzichtig’ aasgedrag aan het oppervlak en per keer worden slechts een enkel aasdeeltjes gepakt. Dan is er nog de hoofdlijn die behoorlijk wat wind pakt en het haakaas telkens doet verplaatsen wat weer argwaan wekt bij de azende karpers.

Al snel volgen er meer

‘Eten doet eten’ zeggen ze wel eens en in de middag heb ik een groepje voorzichtig happende vissen voor mijn neus liggen. Diep verscholen in het riet, buiten het bereik van mijn haakaas doen ze hun ding. Kleine hapjes nemen en zakken bij iedere windvlaag, het kat en muis spel is begonnen. Voorzichtig laat ik mijn aas zakken en wacht geduldig af in ‘reigerstand’. Het aantal missers dat volgt is om moedeloos van te worden terwijl de windvlagen langs mijn gezicht striemen. Ze liggen zo dichtbij en zijn zo ongrijpbaar tegelijk, alsof ze precies weten wat er boven staat te gebeuren…. Na de eerste vis en de vele misser daarna besluit ik even mijn rust te pakken. Lang doodstil in dezelfde houding staan en afwachten kost ladingen energie (reigerstand), hoe effectief het ook is bij deze visserij. Een lekkere broodje en frisje brengen mijn energielevel weer wat op peil, ik kan er weer tegenaan deze middag. Helaas is de wind ondertussen nog harder gaan waaien en lijkt het aasgedrag abrupt te zijn afgelopen.

De dooie uurtjes in de middag zijn aangebroken en in tegenstelling tot de zomer duren ze in de lente en herfst vele malen langer. Toch beginnen de karpers diep in de middag opnieuw aan hun aasrondes en even voorzichtig als daarvoor. Terwijl de bomen heen en weer zwiepen en hun bladeren verliezen tuur ik door de rietkraag waar inmiddels een luid ‘gesmak’ uit te horen is. Ronde bekken duwen elkaar weg van het oppervlakte aas, ‘wie het eerst komt wie het eerst maalt’ en al snel ligt nummer twee op de mat. Zo hard ze azen zo snel is het weer voorbij, aangemoedigd door de wind die tegen de avond een stuk kouder wordt.


De volgende ochtend is het raak

Op dag twee besluit ik wat vroeger te gaan om zo de wind te omzeilen, maar hoe fout kan ik het hebben. Een orkaan is niet voor niets een orkaan, dus heeft de wind de hele nacht doorgeblazen waar hij normaal gaat liggen. Een nieuwe ochtend maar hetzelfde verhaal. Ik tuur wat naar de drijfvuil hoek die zich gevuld heeft met geel en bruin afgevallen blad, de herfst lijkt nu echt begonnen. Daartussen af en toe en kolk vergezeld van een lange rij bellen, ze liggen er weer! Dit keer duurt het wachten minder lang en mag ik al snel aan een bijzondere ‘karperreeks’ beginnen.

Alles zit mee deze ochtend en de wind lijkt zelfs wat gedraaid zodat het makkelijker vissen is aan het oppervlak. Ook is het zonniger en kan ik direct gebruik maken van mijn polaroid zonnebril en dus meer zien. Ik struin wat rond tussen het kreupelhout en zie een groepje onder een struik liggen op een windstil stuk. Ver aanwerpen, voorzichtig terugdraaien, lang afwachten, raak…. het water explodeert. Een prachtige oud-bestand-vis met klapstaat en grote kop kijkt me even later verwonderd aan. Het vlies zit nog in de bek van de decennia oude vis. Zo mooi om te zien en na het onthaken geen spoor meer van de inhaking. Mocht je je wel eens afvragen waarom de vissen op mijn foto’s over het algemeen puntgave bekken hebben? Rustig afdrillen een zeer lichte en gevoelige hengel, microbarbs en kleine haken zijn daarvoor het recept, maar vooral de vis een kans geven. Natuurlijk helpt het vissen op openbaar water ook mee.

Avondrood

Na een middag vol van vangsten sluit ik uitgeput de tweedaagse zoektocht af. Mijn rechterarm is verzuurd door het heftige drill’s, kenmerkend voor dit jaargetijde. Over een paar dagen vindt de ‘omslag’ van het weer plaats en zal het oppervlakte vissen weer overgaan in kanaalvissen, al zal ik een kleine overstap niet schuwen als ‘het weer’ even beetje meezit dit najaar. Ondertussen beëindig ik het zoveelste koetenoffensief met een paar ferme zwiepen van mijn hengel. In de laatste uurtjes daglicht begint opnieuw een groepje karpers te azen voor mijn neus, ze wanen zich ongezien. Luid slurpend en smakkend nemen ze het oppervlakte aas tot zich, waarna twee van hen zich vergissen in mijn haakaas en het moeten bekopen met een fotoshoot.

De hemel kleurt rood, paars en geel in de laatste minuten daglicht terwijl ‘Helene’ haar laatste zuchtje wind uitblaast en het water langzaam weer tot rust komt. Wat een mooie afsluiter van een dag vol avontuur en prachtige vangsten en wat krijg ik plotseling zin in de herfst! De ‘buitengeuren’ die je in deze maanden opeens weer zo goed kunt ruiken, het grillige weerpatroon en de donkere dagen, ja zelfs die snotneus…. Magische momenten voor buiten avonturen, fotografie en karpervangsten, de ‘R’ is weer in de maand!

Tags: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,