Groepjes witte schimmen passeren mijn hengels in het aardedonker tegen middernacht, de jaarlijkse introductietijd is weer begonnen. Ik ben dit jaar wat vroeger begonnen met aanvoeren in de stad en voor velen is de zomervakantie nog lang niet ten einde. Dat is goed te merken aan de bedrijvigheid tot diep in de nacht: Stadsverkeer, dronken scholieren, -stadjers en -studenten. Tussen al het stadslawaai staan twee hengeltoppen roerloos naar een donkere hemel te staren terwijl een deken van motregen de blanks bedekt in het oranje schijnsel van het lantaarnlicht.

Verkenningsuurtjes

Na een aantal dagen voeren en enkele weken niet vissen houd ik het niet meer, de stad spookt telkens door mijn kop. Zal ik het doen of nog niet? Is het te snel? Ik weet dat het niet de makkelijkste plek is en dat juichmomenten er abrupt overgaan in decepties. De nazomeravond valt, het is donker en nat en ondanks een andere planning besluit ik toch te gaan voor de eerste verkenningsuurtjes.

Het gevecht met mijn oogleden verlies ik al na slechts één uur vissen, mede door het ritmisch piepen van de beetmelders die klinken als een soort muziekdoos. Even dommel ik weg…. waarna een harde plons me in één klap terug op aarde brengt. Een monsterlijke kanaalsnoek heeft het op witjes voorzien, de spetters zitten tot in mijn gezicht. Wat is de beleving toch puur als je zo dicht op ‘het vuur’ zit. Een bivvy of brolly zouden hier kansloos zijn. Het is een kwestie van lang ‘opblijven’ en daar moet je tegen kunnen, ik trek dus maar een redbulletje open.

En dan gaat het los

Gefocust tuur ik naar de hengeltoppen die op en neer tikken, het barst hier kennelijk van de witvis. Plotseling trekt de linker hengeltop volledig krom, vergezeld van een monotone piep. In een fractie van een seconde klimt de hengel naar het topje van de snag-ear, die hem nog maar net in het gareel kan houden. Ik grijp naar het handvat en voor even voel ik de druk. Dan valt de lijn slap, de lijnzwemmer laat me achter met een hoop vraagtekens.

Mijn vragen worden al snel beantwoord als even later de rechter hengeltop krom trekt. Kademuren worden geraakt, mosselbankjes gekraakt en een heftige bodemdril over van alles en nog wat volgt. Wat is het toch een heerlijk spel met 10ft boothengels op zo’n obstakel water. Wanneer ik mijn landingsnet even later onder een two-tone kanaalschub schuif tril ik nog na van de adrenaline. Omdat ik geen hand voor ogen zie hier, zak ik de vis tot de camera apparatuur in orde is. Maar het koord van de nieuwe bewaarzak blijkt slechts 1,5 meter lang en is kennelijk niet gemaakt voor dit type visserij, de kade alleen al is zo’n 2 meter hoog.

Projectspiegel met tag

Met een beetje improvisatievermogen lukt het me het koord te verlengen tot de gewenste lengte en kan de 1e vis van de sessie gezakt worden en dat is maar goed ook want vrijwel direct loopt opnieuw een molenspoel af. Ik sta er even van te kijken en grijp dan vlug in, zo snel achter elkaar en dat op een kanaal in Groningen? Als deze nacht zo doorgaat maak ik iets unieks mee en uniek wordt het zeker! Na weer een stevige dril tussen fietswrakken, beton en metaal verschijnt een projectspiegel met tag aan het oppervlak.

Navraag leert dat het om een 2015 ‘spiegelkarper proefproject’ vis gaat waarvan er 246 zijn uitgezet met een tag. De spiegel is uitgezet op ongeveer 2,5 kilo en heeft een flinke groei doorgemaakt. Daarmee ben ik wel gelijk bij de tweede en laatste bewaarzak aanbeland en is het tijd om de camera apparatuur op te stellen.

Bramentijd

Mijn aaskeuze is dit jaar gevallen op een mierzoete range omdat ik merkte dat de ‘hartige range’ van vorig jaar niet het gewenste effect bereikte op dit stuk kanaal. Het zoete aas is kennelijk in trek en matcht wellicht meer met de ‘bramentijd’, want opnieuw klinkt een beetmelder. Nu heb ik een behoorlijk ‘luxe probleem’, twee bewaarzakken vol en het landingsnet ook na weer een kanaalbeuker. De schub is nog wild in het net door het harde ‘blocken’, geen risico’s hier. Ik zeker het landingsnet en begin één voor één de vissen te fotograferen.

Op het moment dat ik karper nummer drie terugzet in het hard stromende kanaalwater klinkt opnieuw een serie piepen. Dit keer zwakt de run af en zie ik de lijn schokkerig vertrekken tegen de stroming in. Het kan haast geen karper zijn gezien de ietwat vreemde run en wellicht is het de eerste brasem van de avond een feit. Even later opnieuw een verrassing, ik sta oog in oog met een bleke graskarper uit de stad. Na een hoop geworstel en gespetter op de onthaakmat draai ik de montages binnen, het is mooi geweest! Het is laat en ik zit er compleet doorheen van zoveel adrenaline en actie, slapen doe ik thuis voor zover dan nog lukt na zo’n sessie.

Sessie 4

Een paar dagen later ben ik terug. Het voeren is ondertussen gewoon doorgegaan en mijn verwachtingen zijn hoog gespannen. De nacht levert slechts een paar piepen op en een snoeiharde lijnzwemmer, verder niets. De keer daarop exact hetzelfde patroon en ik blijf visloos. Daarop besluit ik mijn montages aan te passen, de boel te finetunen en de voerbeurten anders in te delen. Een week later ben ik terug en gebeurt ‘het onverwachtse’ op sessie nummer 4 – Einde deel 1

Deel 2 van ‘Project X een vleugje herfst’ zal ik begin oktober op mijn website publiceren.