Waddenkarpers

Deel I: Terug naar het eiland Ameland.

Ameland is één van de vijf Waddeneilanden waar ik in mijn jeugd veel kwam. Eerst waren het de schoolkampen en later de tienervakanties toen ‘camping Duinoord’ nog het Albufeira van het Noorden was voor de jeugd. Daarna verdween Ameland voor lange tijd uit het zicht, tot vorig jaar.

Jeugdzondes?
Vaak denk ik nog terug aan die ‘goede ouwe tijd’. Met de mountainbike vanuit Groningen naar Holwerd fietsen. De bootovertocht van 45 minuten naar Ameland en daarna alleen nog de telefooncel met muntjes als enig contact met het thuisfront. Op het toenmalige jeugdveld van camping Duinoord, door intimi ‘Puinoord’ genoemd, barstte het feest los! Bierkratten torens stapelen tot duinhoogte. Elke dag bbqen en je tentje op de meest strategische hoogste duin positioneren om zo het ‘vrouwelijk schoon’ zo goed mogelijk te kunnen bewonderen. Tongen onder het duistere licht van de blacklights in discotheek ‘Swinging Mill’ want ‘life was like the mill’ in de zomervakantie! Ook het flirten met Duitse vakantiekamp meisjes en de dates daarna bij het toiletgebouw, vervolgd op de naastgelegen duinen en het strand vergeet ik nooit. Wat een toffe tijd!

Het heden
Duinoord is inmiddels een brave familiecamping geworden en het ‘jeugdveld’ is een gehalveerd, netjes aangeharkt en gemaaid veldje. Sinds de alcoholleeftijd in Nederland van 16 naar 18 jaar is opgeschroefd en naar het buitenland vliegen net zoveel kost als een gemiddeld NS treinkaartje, zijn Ibiza, Chersonissos, Kos en Albufeira de nieuwe hotspots voor de jeugd geworden. Camping Duinoord wordt tegenwoordig bevolkt door gezinnen met kinderen, de Waard tenten en lichtgevende tentharingen en kamperen heet vandaag de dag ‘glamping’. Het is er rustig geworden en gaat er gemoedelijk aan toe: gerenoveerde luxe en vooral schone toiletgebouwen en overal stroompunten plus onmisbaar camping-wifi voor de nodige ”vakantierust”. Papa’s spenderen er liggend in het duingras ‘camping papadagen’ met hun peuter of kleuter, stiekem glurend naar de verklede dames van het animatieteam. Om 18:00 uur wordt er gekookt op campinggaz en daarna volgt de afwas-exodus van de mama’s richting toiletgebouw met de bijbehorende ‘hippe’ afwasmand onder hun arm. Kortom dit is niet de vakantie voor mij, maar voor veel gezinnen is het ideaal.

Toch kwam ik vorig jaar bij toeval weer op Ameland terecht en wel op camping Duinoord. Een vriend van mij kampt eigenlijk al zijn hele leven met een hernia en afgelopen jaar werd dat zelfs een dubbele. Als je als begin veertiger meerdere keren een zware rugoperatie hebt moeten ondergaan, is bukken, tillen of zwaar werk er niet meer bij voor de rest van je leven, behoorlijk definitief dus. Een basic iets als een de Waard tent opzetten en haringen de duingrond in-meppen vereist de hulp van een goede vriend en al snel kwam er een telefoontje mijn kant uit.

Op Ameland wil ik vissen!
De deal was: Ik mep de haringen in de grond en als hij eenmaal staat gaan we een paar uur op karper vissen op de Vleien, een zoetwaterplassen gebied midden op het eiland. Vissen op zee trekt mij totaal niet, liever vang ik karpers zonder rare ‘zee poespas’ aan hun vissenlijf. Het scheelt ook de kliederboel van een berg snot zeepieren en zo geschiedde. In de zinderende ochtendzon met temperaturen ver achterin de twintig graden, mepte ik de houten haringen in de droge duingrond. Na een paar uurtjes zweten was het gefikst en stond de familietent als een waar paleis. Nu was het vistijd! Een paar uurtjes ‘Vleijen’ waren genoeg voor de nodige vangsten.

2016
Dit jaar viert mijn vriend met zijn gezin zijn eerste ‘pijnvrije’ vakantie in jaren, na de geslaagde operatie van afgelopen jaar. Ik spreek af om een dagje over te komen en uiteraard gaan de hengels mee zodat we samen kunnen ontspannen. Het dagje worden er twee na een spontane overnachting op Duinoord en we kletsen flink bij aan de campingtafel. De eerste middag na mijn aankomst zitten we een paar uur aan de Vleien en vangen elk ‘Waddenkarper’. Op de tweede ochtend gaat zijn middelste zoon mee op vistocht. ”Voor vissen heb je echt heel veel geduld nodig”, is zijn conclusie en dat beaam ik. Met veel plezier schept hij de vele vangsten het landingsnet in en al gauw worden we omgeven door nieuwsgierige toeristen. Na wederom een geslaagd visochtendje met karpers voor beiden is het tijd om afscheid te nemen. De scheepsschoorstenen van ‘het Oerd’ luiden de afvaart, de vuurtoren verdwijnt uit het zicht en de reis wordt voortgezet over een spiegelgladde Waddenzee, in het laatste avondzonnetje.

Vertrekken van een Waddeneiland voelt altijd een beetje als afscheid nemen. Het veroorzaakt een bepaald nostalgisch gevoel dat ik niet echt kan beschrijven en dat terwijl ze toch zo dicht bij het vaste land liggen. Volgend jaar weet ik zeker dat ik weer in de ‘Swinging Mill’ sta, net als vroeger.